شکسته بالم و تنها، امیدی بر شما دارم            شبیه فطرسی اما، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم، ولی با شوق دلدارم            سبکبارم سبکبالم، که حاجات روا دارم

دخیل حضرت عشقم، اسیر هیبت عشقم            رسیده نوبت عـشقم، نگـاری آشنا دارم
بنوشم از مِی کوثر، به دست ساقی دلبر            شوم از عالمی برتر، که یاری دل ربا دارم
غم او را خریدارم، به عشق او گرفتارم            به شوق دیدن یارم، هـوای کربلا دارم
چنین آواره می‌گردم ، برای چاره می‌گردم            پِیِ گهواره می‌گردم، که امید شفا دارم

خـدایا سائـلم کـن بر، دَرِ کاشـانۀ زهرا
پیِ گهـواره‌ای هـستم، میان خانۀ زهرا

پَرِ قنداقه‌ای چون گل، بُوَد حبل المتین من            نـوای نـغـمـۀ بلـبـل، ندای دلنـشـین من
نه تنها دارم ای جانا، به دل مهر تو را یارا            خدایت مُهر داغت را، نشانده بر جبین من
من از عشق خدادادت، دمادم می‌کنم یادت            سروشِ لطف و امدادت، شده روح الامین من
من از مهر تو دلدارم، بهشتی در دلم دارم            اگر چه حلقۀ خارم، تویی ای گل نگین من
اگر ناقابلت هستم، کمی در کاملت هستم            ببین که سائلت هستم، بیَّفزا بر یقین من
ز تو عمری غمی دارم، نوای هر دمی دارم            به عشقت عالمی دارم، تویی خُلد برین من

به فطرت ای سرشت من، تو هستی سرنوشت من
بگویم با همه دنیا، حسین باشد بهشت من

بهشت جاودانی‌ام، فقط روی حسین باشد            امید مهربانی‌ام، فقط سوی حسین باشد
اگر مبهوت جانانم، فرشته یا که انسانم            خدایا قبلۀ جانم، فقـط روی حسین باشد
اگر درویش یا شاهم، اگر خورشید یا ماهم            مسیر و جاده و راهم، فقط کوی حسین باشد
به سان عاشق شیدا، بر او بسته همه دل‌ها            دخیل عُروةُ‌الوثقی، به گیسوی حسین باشد
دلم سر گشته هر سویی، روان تا یار دلجویی            فدای خُلق نیکویی، که چون خوی حسین باشد
به پای یار افتادن، به سویش دست بگشادن            سرم در وقت جان دادن، به زانوی حسین باشد

الهی ای مرا دلبر، فدایت ای گل زهرا
بیفتم لحظۀ آخر، به پایت ای گل زهرا